نکات آموزشی کاربردی برای هر جاواکار بخش سوم

شی Object
 
برای دسترسی و مقداردهی خصوصیات و بطور کلی هر مولفه ای که در کلاس تعریف شده , باید یک شی یا اشیایی از آن کلاس new کنیم. با اجرای برنامه , object متد سازنده کلاس را فراخوانی کرده سپس عملیات مقداردهی به مولفه های کلاس انجام می شود. در صورت عدم ایجاد سازنده , کامپایلر یک سازنده پیشفرض می سازد.

 

Interface (رابط)
 
مفهومی شبیه به کلاس ها می باشند که می توانند مولفه های مختلف از جمله متد, متغیر و ... داشته باشند با این تفاوت که بدون بدنه تعریف می شوند.  باید توجه داشت که متغیر های تعریف شده در رابط حتما باید از نوع Final (ثابت) تعریف شوند. چنانچه کلاسی بخواهد از مولفه های آن استفاده کند باید از کلمه کلیدی implements بجای extends استفاده  و سپس نام رابط قید شود. در مرحله بعد باید متدهای رابط درون کلاس, بازنویسی (override) شوند. همچنین امکان implements یک کلاس از چند interface و interface ها از یکدیگر ممکن می باشد. رابط متد سازنده ندارد به همین دلیل نمی توان از آن آبجکتی new کرد. در مواقعی که کلاسی از رابط ارث بری می کند,  باید ابتدا از آن کلاس آبجکتی ایجاد سپس بعد از new, با قید نام رابط می توان  کرد به مولفه های آن دسترسی پیدا کرد. باید به این نکته توجه داشت که سطح دسترسی همه مولفه ها در interface باید public باشد تا دسترسی در هر جای برنامه به آن مقدور باشد.

نکات آموزشی کاربردی برای هر جاواکار بخش دوم

کپسوله سازی Encapsolation

 

بهتر است برای ارتقای امنیت و مخفی ماندن مقداردهی به متغیرهای کلاس ابتدا آنها را از نوع  private تعریف شود که با ایجاد متدهای  set مولفه ها مقداردهی می شوند. در مرحله بعد با ایجاد متد get مقادیر اختصاص داده شده برگردانده می شود. البته در جاوا کتابخانه ای بنام lombook وحود دارد که بصورت خودکار برای هر متغیر تعریف شده در کلاس این دو متد را ایجاد می کند. مشکلی در استفاده از این کتابخانه وجود دارد و آن ساده بودن متدهای پیاده سازی شده توسط lombook می باشد. برای نمونه اگر بخواهیم در متد های set یا  get شرطی قرار دهیم یا عملیات دیگری انجام دهیم, ناچارا باید آنها را دستی تعریف نماییم.

}public class users

{;private int id

}()public int getId

{;return id

}(public void setId(int id

{;this.id=id

وراثت 

 

در برنامه نویسی شی گرا با قرار دادن کلمه کلیدی extends  بعد از نام کلاس سپس قید نام کلاس پدر یا والد مقابل آن انجام می گیرد. وقتی کلاسی از کلاس دیگر ارث بری می کند در واقع می تواند به مولفه های تعریف شده درون آن دسترسی پیدا کند البته بشرطی که سطح دسترسی مولفه ها خصوصی یا  private نباشد. معمولا در ارث بری کلاس ها از هم قانونی بنام is a وجود دارد. بعنوان مثال کلاس سگ از کلاس حیوان ارث بری می کند پس سگ یک حیوان است. همچنین در حالت عادی امکان ارث بری چند گانه کلاس ها از یکدیگر در زبان برنامه نوبسی جاوا ممکن نیست اما در interface این مورد امکان دارد.برای ارث بری یک کلاس از رابط  (interface) امکان استفاده از کلمه کلیدی extends وجود ندارد و بجای آن باید از کلمه کلیدی implements استفاده نمود.

{}public class Dog extend Animal

{} public Interface Dog implements Animal

 

نکات آموزشی کاربردی برای هر جاواکار بخش اول

کلاس  Class

کلاس ها در جاوا به این صورت تعریف می شوند :

بعنوان مثال {}Public class Time

اولین مولفه سطح دسترسی به کلاس است که در اینجا عمومی Public است و در هر جای دیگر برنامه قابل استفاده می باشد. مولفه بعدی کلمه کلیدی class است که باید حتما قید شود و مولفه سوم نام کلاس می باشد. در زبان جاوا چند سطح دسترسی وجود دارد که عبارتند از کلاس با دسترسی عمومی که در نمونه فوق ذکر شد, مولفه های درون آن کلاس در همه جای برنامه قابل استفاده است. سطح دسترسی دیگر پکیج یا No Modifier می باشد که موقع نوشتن این نوع کلاس نیاز به ذکر سطح دسترسی نمی باشد. کلاس با این نوع دسترسی فقط به کلاس ها و مولفه های دیگری که درون آن پکیج قرار دارند اجازه دسترسی می دهد در غیر اینصورت امکان دسترسی وجود نخواهد داشت. نوع دیگر دسترسی خصوصی  Private می باشد که امکان دسترسی را فقط درون خود کلاس می دهد و در خارج از کلاس نمی توان از آنها استفاده نمود. آخرین نوع دسترسی محافظت شده Protected است که از درون کلاس و پکیج های یکسان دسترسی دارد اما از بیرون کلاس و پکیج خودش این مورد ممکن نیست.
 

متد سازنده Constructor
 
هر کلاس می بایست حداقل یک متد سازنده داشته باشد. وظیفه اصلی سازنده , مقداردهی اولیه به مولفه های تعریف شده در کلاس مربوطه می باشد که می توانند با پارامتر یا بدون آن تعریف شوند. در نوع با پارامتر سازنده, به محض اجرای برنامه عملیات مقداردهی اولیه به مولفه های کلاس را با کلمه کلیدی this و قید نام پارامتر مقابل آن , مقادیر دریافتی از object را به پارامترها پاس می دهد. در صورت ارث بری کلاسی از کلاس دیگر, می توان با متد سازنده SubClass, مقادیری را به متد سازنده ParentClass ارسال کرد که در اینجا باید کلمه کلیدی super به همراه نام پارامترها قید شوند.